Zmiany w Konwencji MARPOL

12.12.2018 r.

Zmiany w Konwencji MARPOL

Konwencja MARPOL to międzynarodowa umowa o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, która została przyjęta na Międzynarodowej Konferencji w sprawie zanieczyszczania mórz zorganizowanej przez Międzynarodową Organizację Morską [dalej: „IMO”] w Londynie w 1973.

W dniach 24-28 października 2016 w Londynie odbyło się 70 posiedzenie Komitetu Ochrony Środowiska Morskiego (Marine Environment Protection Committee, dalej: „MEPC”) IMO. Na posiedzeniu tym przyjęte zostały zmiany dotyczące m.in. zużycia paliwa przez statki określone w Załączniku VI Międzynarodowej Konwencji. W Załączniku VI przewidziano dwie strefy geograficzne, z których każda charakteryzuje się wyraźnie określonymi limitami emisji w ramach jej granic.

W pierwszej ze stref kontroli emisji (ECA) określono limit zawartości siarki w oleju opałowym wynoszący 1,00% m/m. Pierwotnie ograniczenia dotyczyły obszaru Morza Bałtyckiego i obszaru Morza Północnego, jednak ostatecznie rozszerzono je o obszar Północnoamerykański (wyznaczone obszary wzdłuż wybrzeży Stanów Zjednoczonych i Kanady) i Morza Karaibskiego (wody wokół Portoryko i Wysp Dziewiczych Stanów Zjednoczonych). Limity te od 1 stycznia 2015 r. wynoszą 0,10% m/m.

W drugiej strefie znajdują się pozostałe obszary geograficzne, poza granicami ETO. Podlegają one globalnym ograniczeniom emisji siarki, które od 1 stycznia 2012 r. wynoszą 3,50% m/m.

Powyższy limit 3,50% m/m zawartości siarki w paliwie dla statków eksploatowanych poza obszarami kontroli emisji obowiązywać będzie jednak jedynie do końca 2019 r., ponieważ zgodnie z Załącznikiem IV, już od 1 stycznia 2020 r. statki będą musiały używać paliwa o zawartości siarki nie większej niż 0,50% m/m.

Sankcje za naruszenie ww. limitu będą ustalane przez poszczególne Strony Konwencji MARPOL, jako Państwa Bandery i Państwa Portu. IMO nie ustala wysokości kar finansowych – zależeć one będą od konkretnego Państwa-Strony.

 

/JF/